Xandra versus sinne
'Wie is die Sinne precies?' Dat is de vraag die ik de laatste tijd krijg van mensen die zich aan de eerste vijf hoofdstukken van Omaria gewaagd hebben. Ik moet dan een beetje gniffelen, want eigenlijk willen ze weten hoeveel van mij in dat karakter verwerkt zit. Volledig legitiem, want niet zo lang geleden las ik een boek van een bekende uit de buurt en kon ik het ook niet laten het hoofdkarakter met hem te willen vergelijken. En stiekem heb ik zelfs gedacht dat het autobiografisch moest zijn, terwijl er duidelijk voorin het boek stond dat het allemaal fictie was. Je kent zo'n disclaimer wel, die ik natuurlijk ook heb opgenomen in mijn boek.
Als ik naar podcasts luister van schrijvers of interviews lees, komt deze vraag altijd in een bepaalde gedaante naar boven drijven. Want er is niks mooiers dan meer over de auteur te weten te komen, de kleine geheimpjes van de schrijver te ontdekken. 'Oh ja, heeft zij echt zo'n agressieve aanleg?' Of 'Is zij werkelijk zo goedgelovig?' of nog banaler: 'Eet zij 's ochtends al chips?!' Niet een van deze voorbeelden komt in mijn boek voor, maar het had zomaar gekund. ;-) En dan die andere personages in zo'n boek. Op wie zouden die geënt zijn? Die ene zou zo haar vader/kind/man/zus/vul maar in... kunnen zijn. En gebaseerd daarop kun je dan allemaal aannames doen over diens karakter. 'Ja, zo'n type lijkt me dat ook precies!'
Dan moet ik maar met de billen bloot, dacht ik. Heel veel van Sinne is geboren in mij, maar veel meer nog zijn stukken waarvan ik zou willen dat ze van mij zijn en dan is er ook nog een groot deel van anderen in het personage opgenomen. Een ratjetoe dus aan ervaringen die ik met mezelf en andere mensen heb opgedaan en die allemaal in die ene persona terecht zijn gekomen, meer of minder. Weinig bevredigend, vind je niet? Nu weet je nog niet de 'dirty details'. De dromer, dat is zeker weten wie ik ben. De vader, dat had zomaar die van mij kunnen zijn. Het gedeelte waarin Sinne laat weten haar vader nu zoveel dichterbij te hebben, nu hij is overleden, is een gevoel dat ik met haar deel. En zo zijn er allemaal kleine stukjes van mij door het hele boek heen te ontdekken. Maar het is leuker als je daar zelf je gedachten bij laat gaan. En als je mij karaktereigenschappen toedicht die ik niet heb, geen probleem. Ik heb daar geen last van. Misschien zelfs wel leuk om een beetje mysterieus te zijn. Dat past bij Omaria, vind je niet?
Mochten jullie op zoek willen gaan naar die fragmenten die meer verraden over wie ik ben of wil zijn, reis dan vooral mee met me naar Omaria. Je kunt alvast de eerste vijf hoofdstukken lezen op mijn website of op Spotify beluisteren, terwijl je klusjes in het huis doet of met de hond wandelt.