wie maakt de mooiste surprise?
… En chapeau voor alle ouders hoor, want ik weet hoe druk iedereen het heeft. Nu begrijp ik ook het gehuf en gepuf op het schoolplein over het feit dat er weer surprises gemaakt moeten worden. En ik ben er met één kind ook nog eens goed vanaf gekomen. Ik kan niet anders dan me verwonderen over het hoe en waarom van deze prestaties. Zijn deze mensen midden in de nacht nog bezig geweest? En ik hoop van harte dat ze er plezier aan beleefd hebben. De vraag rijst ook in me op of er wel echt kinderhandjes aan te pas zijn gekomen, of zijn deze kinderen in vergelijking met die van mij allemaal creatief begaafd en ongelooflijk handig? Ik zag zelfs een project waar stroom en licht een rol speelden en iets kon rijden. Dus er is ook een jongen, meisje geweest met geweldig technisch inzicht. Ik zwijg voor het gemak maar even over de kosten.
Ik herinner me van vroeger hoe je een slordig geverfde doos voorgezet kreeg. Herinner me de pret nog met mijn twee gezellige staartjes en onschuldige negenjarige snoet. Dan greep je in de doos met angst en beven, want het kon alleen maar vies zijn – denk aan slijmerig afwasmiddel of pindakaas... Of je kreeg zo'n kado dat maar niet uit zijn verpakking wilde. Herinner je je die? En iedereen om je heen in een stuip van het lachen terwijl je met een rood hoofd je uiterste best doet. Het kind in kwestie kijkt je ondertussen vergenoegd aan. Hé, ik ben de eerste die waardering kan vinden voor een mooi uitgevoerd kunstproject. En toch verlangde ik vandaag naar die goede oude tijd – hoe irritant die mensen ook zijn die dat altijd maar doen, dat verlangen naar die goede oude tijd. Want daar stond dat enthousiaste mannetje van mij met zijn beschilderde doos met accessoires, waar hij een middag flink zijn best op had gedaan. Ik herinner me de aanloop, het idee, het gegniffel over hoe de anderen wel niet op zouden kijken. En dan staat daar zijn surprise tussen twee van die enorm uitgedoste creaties en mij zonk de moed in de schoenen. Zegt die kanjer ook nog tegen mij: 'Dat maakt mij niet uit, mama, ik vind het niet erg', nadat ik hem even apart had genomen om uit te leggen dat het een slechte vergelijking is.
Ben ik een slechte moeder omdat ik hem alleen heb laten aanprutsen? Had ik erbovenop moeten zitten en verlangen dat hij meer toeters en bellen aanbrengt? Had ik moeten zeggen dat het bij lange na niet interessant en 'knap' genoeg is wat hij heeft gemaakt, en dan had ik hem terzijde geschoven en de boel over moeten nemen, terwijl hij moedeloos afdruipt wetende dat hij er niet aan kan tippen? Had ik meer tijd moeten investeren zodat 'we' – of eigenlijk ík – had kunnen wedijveren met die andere moeders en vaders... uhum, kinderen bedoel ik natuurlijk. Heb ik het misschien in mijn onervarenheid niet helemaal goed begrepen? Ik werk als maker van beelden nota bene, dus als iemand zijn spierballen had kunnen laten zien was ik het wel geweest. Maar als docent, wat ook mijn achtergrond is, vind ik dit eerlijk gezegd een creatief ontmoedigingsbeleid voor de kinderen, alle kanten op. Als je de lat zo hoog legt...
En dan hoor ik op het nieuws dat er tegenwoordig zelfs bedrijven zijn die de surprises maken voor de 'kinderen' (lees hier toch echt maar gewoon ouders), want ja, het moet wel knettergoed zijn, maar eigenlijk hebben we er geen tijd voor (en dat begrijp ik als geen ander). Lieve mensen, zijn we stiekem niet een beetje doorgedraaid? Ik krijg er in ieder geval rode vlekken van in mijn nek... dus wat voelt mijn kind wel niet als de druk zo hoog wordt opgevoerd...
Het mag natuurlijk de pret niet drukken, lieve mensen. Ik wens jullie allemaal een hele fijne Sinterklaasavond samen met onze lieve, enthousiaste kinderen. Maak er wat moois van.