ripple effect

Ondergronds Vliegen

Je staat daar, vleugels gespreid, klaar voor een vlucht die maar niet komt. De behoefte om vrij de wereld in te vliegen bonkt in elke vezel van je lichaam, maar je voeten hebben wortel geschoten. Diep. Onwrikbaar. Hoe hard je vleugels ook op en neer bewegen, je komt onmogelijk van je plek.

Om je heen gonst de lucht van mogelijkheden. Je kunt ze bijna proeven, die kansen die als pollen door de wind dwarrelen. Maar in je hoofd loop je vast. Alle hoop wordt opgeslurpt door een groot zwart gat, het oneindige in. Een paradox die pijn doet: uit alles blijkt hoe capable je bent, hoe perfect gemaakt voor vliegen. De wens is enorm. Het verlangen snijdt door je heen.

Maar hoe kun je ontwortelen?

Wat als de waarheid anders is dan je denkt? Wat als de omgeving, de mensen die je nodig hebben en op je leunen – wat als zij de wortels zijn? Niet als kettingen maar als verbindingen. Wat als deze wortels juist je vleugels zijn, alleen anders dan je dacht?

Misschien gebeurt het ware vliegen wel ondergronds. Misschien is vrijheid niet omhoog maar omlaag, niet weg maar dieper. Terwijl jij je focust op het bewegen van die vleugels in de wind – die wind die je maar niet meeneemt – gebeurt het echte werk onder de oppervlakte. Daar, in het donker, waar je wortels zich uitstrekken en verbinden, waar je anderen draagt en gedragen wordt.

Misschien is dat het geheim: dat vliegen niet altijd betekent opstijgen. Soms is het dieper groeien. Soms is vrijheid niet loskomen, maar juist meer verbonden raken. De wind waait bovengronds, maar het leven – het échte vliegen – gebeurt daar waar niemand het ziet, in de aarde die je vasthoudt en tegelijk voedt.

Je vleugels bewegen in de leegte. Maar je wortels? Die dansen al lang.