endless aura

'Als rimpels op het water, zo stel ik me ook de ruimte om ieder levend wezen voor. De externe golven - zintuiglijk, energetisch - botsen tegen het wezen aan en schieten dan het oneindige in, steeds verder vervagend, maar nooit helemaal eindigend.
En als je op die wijze naar een ontmoeting kijkt, een situatie waarin twee wezens elkaar raken, dan kun je niet anders dan constateren dat er door deze ontmoeting een impuls de ruimte in wordt gegeven. Wat gebeurt daar precies en wat voor impact heeft dat op al het leven eromheen?'

… En wat als die impulsen botsen tegen onnatuurlijk aangewakkerde impulsen, zoals een frequentie als 5G? Wat gebeurt er dan met onze 'endless aura's'?

Hoeveel sneller willen we surfen op de world wide web? Loopt het ons stiekem niet allang over de schoenen? Of is het om de ontwikkeling van AI en the Internet of Things nog een extra boost te geven?

Zal onze veiligheid nog scherper worden en kunnen we nog hogere verwachtingen hebben van de instanties die ons bekijken, bewaken, misschien wel beheersen? Weten we wat de consequenties zijn en kunnen we oprecht de verantwoordelijkheid nemen voor de uitkomst van dit soort grootschalige experimenten met onze etherische en energetische leefruimte?

En begrijp me niet verkeerd. Ik ben een gebruiker van al wat technisch voorhanden is. Ik schroom de vooruitgang niet en kan me een wereld voorstellen waar we maximaal ondersteund worden en misschien wel eindelijk toekomen aan hetgeen ons hart vervult en waarmee we de wereld iets unieks en bijzonders van onszelf kunnen geven.

Maar ten koste van wat?

Vandaag zat ik aan de waterkant, met voor me crème-wit gekleurde eendjes, waterlelies, mos op de kant van de kade, een bijenvolk dat druk zoemde een paar meter verderop. Ik leunde naar achteren, liet de wolken passeren, sloeg de zwaluwen gade die behendig heen en weer schoten.

Ik was daar enkel en alleen omdat ik moest wachten. Ik sta mezelf buiten geen schermtijd toe, tenzij het niet anders kan. Mijn telefoon bleef dus in mijn broekzak en ik nam dus even de tijd. Ik kon mezelf eens helemaal overgeven aan het moment en mijn omgeving. Er werd niks van me verwacht. Ik kon ook niks oppakken, want er was niks om op te pakken en mijn werk (laptop) buiten bereik.

Details gingen me opvallen. Het rustig bewegen van het water, de kleine blauwe libellen die rusten op de bladen in het water, het mos dat in de vorm van een hart een tapijtje vormde, de vergane bladeren die dieper in het water gezakt waren en deel uitmaakten van de charme van het geheel. Een hond holde op me af en snuffelde aan mijn gezicht en zelfs de handhavers die langskwamen werden even losgerukt uit hun haast en lachten me toe. Eerst nog voorzichtig - wat moet die vreemde mevrouw daar te liggen in het gras - maar toen ik contact maakte verbreedde hun lach en leken ze voor even deel uit te maken van de eenvoud van mijn moment.

5G had me ook heel snel van de ene site naar de andere kunnen brengen, zodat ik door de koppen had kunnen snellen en me druk had kunnen maken over alles wat er om me heen op afstand gebeurt in deze wereld. Of ik had door de in scène gezette momenten kunnen scrollen op Instagram en me binnen no time rottig kunnen voelen, omdat de levens om me heen zoveel betekenisvoller lijken dan mijn eigen.

Of ik had op zoek kunnen gaan naar dat ene ding wat ik nog wil of moet aanschaffen en wat vast ergens zeer goedkoop te krijgen is en als ik het goed aanpak zonder verzendkosten binnen 24 uur mijn kant op zou komen. Of ik had mijn vrienden kunnen appen, zodat wij van elkaar zouden weten hoe het er precies op dit moment met elkaar voorstaat.

Dat had ik met 5G allemaal kunnen doen. Het kan ook met 4G en met 3G lukte het eigenlijk ook prima… en dan te bedenken dat ik daar dus helemaal niet voor gekozen heb en dat totaal geen gemis bleek te zijn.