NACHTREIZIGERS | ‘OMARIA’ kennismaking

‘voor heit die als geen ander de woelige wateren wist te bevaren’

VOORWOORD

Vier beelden. Geen plan, enkel vertrouwen.

Dit boek begon zoals mijn tekeningen beginnen: met een gevoel, een kleur, een beweging die vorm wil worden. Vier illustraties lagen op tafel.

Ik ontdekte een schip dat het water ontsteeg, waar boven en onder amper van elkaar te onderscheiden waren. Tijdens de reis, die schrijven bleek te zijn, heb ik de boot omgedoopt tot 'de Ascensie'. Het tweede beeld leek eerst enkel een abstracte vorm en restvorm, totdat ik de raket gewaarwerd.

Het alziende oog, dat het oog is geworden van de wijze draak Dali, kwam als derde beeld uit mijn creatieve koker en als laatste het gekke, ontplofte, lief aandoende, maar levensgevaarlijke vogeltje: de rode-kogel-vogel. It's all in the name, dat zul je snel ontdekken. ;-) De beelden vroegen om een verhaal.

Als beeldend kunstenaar ben ik gewend te werken vanuit intuïtie. Verf vloeit waar het wil vloeien. Maar een boek? Dat heeft hoofdstukken, chronologie, karakters die consistent moeten blijven. Ik ontdekte dat intuïtief schrijven betekent: eerst alles laten ontstaan, dan puzzelen tot het klopt.

Maandenlang schreef ik zoals Sinne vaart, zonder kompas, op gevoel. Omaria ontstond vanzelf, het kamp ook. Personages die ik niet had uitgenodigd kwamen binnenwandelen. Ik werd meegenomen en mocht de schrijver en de lezer tegelijkertijd zijn. Een heerlijke reis, ook voor mij. De verbazing als er iets gebeurde wat ik niet had voorzien! Mijn aantekeningen in de kantlijn leken een stuur dat richting gaf zonder de bestemming te dicteren.

Toen kwam de confrontatie: 450 pagina's chaos. Prachtige chaos, maar nog steeds chaos. Tijdlijnen die niet klopten. Een verteller die soms zelf vergat wie hij was. Technologie daar waar tijd heeft stilgestaan. Het inconsistente gedrag van Mara, de heks, dreef me bijna de gekte in. Het idealisme ('laat het verhaal zichzelf vertellen') botste met de praktijk ('een lezer moet het kunnen volgen').

Die botsing werd het mooiste van het hele proces. Net zoals Sinne moet navigeren tussen Omaria's vrijheid en de beperkingen van het kamp, moest ik navigeren tussen intuïtie en structuur. Het boek werd een spiegel van zijn eigen thema.

De vier beelden zijn er nog steeds. Het intuïtieve hart klopt nog. Nu in een vorm die gedeeld kan worden. Welkom op Omaria. Welkom in het kamp. Welkom in de ruimte ertussenin. Ik ben zielsgelukkig dat ik het eindelijk met je kan delen.